Bij een zeker bedrijf werkt iemand die ik goed ken. Hij werkt er nu iets meer dan drie jaar, heeft inmiddels drie ontslagrondes overleefd en heeft al vier verschillende bazen gehad. Op ’n zeker moment vertelde hij hoe het eraan toeging op een verplichte ‘meeting’ waarop men te horen krijgt dat er wederom een x aantal collega’s het veld moet gaan ruimen. Misschien vond hij dat ik niet goed oplette, want opeens begon hij ergens in het verhaal te praten over ‘die lui met de rode badge en die met de gele badge’. ‘Wat is dat, een rode badge?’ vroeg ik. ‘Oh dat zijn de Irreplaceables’ zei hij achteloos, ‘en de gele zijn de replacebles’. ‘Oh!’ zei ik geschokt, ‘en welke kleur heb jij?’. ‘Wij hebben geen kleuren’ zij hij. Om zijn verhaal te redden bleek later, want hij had het allemaal verzonnen.
Zover naast de waarheid zat zijn verhaal eigenlijk niet…
De badges hebben we echt gemaakt en het verhaal hebben we in een campagne gegoten. Déze vergadering mochten de collega’s zélf kiezen welke kleur badge ze wilden opspelden.
